Το γιλέκο των αγγέλων: Ένας αποχαιρετισμός
από έναν δικό μας άνθρωπο για έναν δικό μας άνθρωπο...
Τον περασμένο Φεβρουάριο, η Ελένη και η κ.Τερέζα πούλησαν μαζί «σχεδία» στη συμβολή των οδών Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου, στο πλαίσιο της δράσης «πωλητής για μία ώρα».
Τα γέλια αντηχούσαν, θαρρείς, σε όλη την πόλη, η χαρά φώτιζε τα πρόσωπά τους. Να που η ζωή έμοιαζε να χαμογελά στην Ελένη, επιτέλους. Μέσα Απρίλη όλα ανατράπηκαν. Ή, μάλλον, σταμάτησαν ξαφνικά, βίαια.
Ένα βράδυ διέσχιζε τη Χαμοστέρνας, όταν ένα αυτοκίνητο παραβίασε τον κόκκινο σηματοδότη και της έκοψε το νήμα της ζωής. Ήταν μόλις 53 χρονών.
~~~~~~~~~
Το γιλέκο των αγγέλων
Ένας αποχαιρετισμός από έναν δικό μας άνθρωπο για έναν δικό μας άνθρωπο, με ένα αίσθημα αγάπης πιο δυνατό από το θάνατο.
Είναι ακριβώς πριν από τέσσερα χρόνια όταν διάβηκε το κατώφλι της «σχεδίας», με κάποια ντροπή και συστολή είναι η αλήθεια, και φόρεσε για πρώτη φορά το κόκκινο γιλέκο. Όσο τίποτε άλλο, ήθελε να ξαναρχίσει μια ήρεμη και φυσιολογική ζωή, να αφήσει πίσω τους εφιάλτες του παρελθόντος, να ξανακερδίσει την ίδια της τη ζωή. Για εκατοντάδες ώρες βρισκόταν εκεί, στους δρόμους της πόλης, σε διασταυρώσεις και πλατείες, σε στάσεις λεωφορείων, έξω από μετρό, με τη «σχεδία» ανά χείρας, προσφέροντας απλόχερα το χαμόγελό της και τα χρώματα της ελπίδας που άρχισαν να ζωγραφίζονται ξανά στο πρόσωπό της.
«Ως άμυνα, είχα γίνει αντικοινωνικός άνθρωπος. Πλέον, απολαμβάνω την επαφή μου με τον κόσμο. Ξαναβρήκα το χαμόγελο που είχα χάσει», μας είχε πει, μεταξύ άλλων, για τη ζωή της, στην τελευταία σελίδα του τεύχους Ιανουαρίου (#55).
Η δημοσίευση της ιστορίας της Ελένης είχε και συνέχεια. Λίγες μόλις μέρες μετά την κυκλοφορία του τεύχους, δεχθήκαμε ένα τηλεφώνημα. Ήταν από την αναγνώστριά μας κ. Τερέζα Ξαγοράρη. Μας εξομολογήθηκε ότι συγκλονίστηκε από την ιστορία της Ελένης. Τη θυμόταν, αφού είχε αγοράσει περιοδικό από τα χέρια της, και θέλησε να τη βοηθήσει.
Ανέλαβε, λοιπόν, να της πληρώσει τα πολλά ενοίκια και τους λογαριασμούς που όφειλε και την είχαν φέρει στα πρόθυρα της έξωσης. Πήγε, μάλιστα, και ένα βήμα παραπέρα, καταβάλλοντας και ενοίκια για τους επόμενους μήνες, μέχρι τον Ιούνιο. «Θέλω να τη βοηθήσω σαν να είμαι η μητέρα της και αυτή την πράξη τη θεωρώ υποχρέωση στους ανθρώπους που δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται καθημερινά». Έκλαιγε η Ελένη όταν της το είπαμε από το τηλέφωνο, αλλά και την επόμενη μέρα που ήρθε στο γραφείο: «Δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω», μας έλεγε. «Δεν έχω λόγια να περιγράψω το πώς νιώθω για αυτή τη γυναίκα. Θα της σταθώ σαν να είμαι κόρη της. Ευχαριστώ και τη “σχεδία”, χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο».
Τον περασμένο Φεβρουάριο, η Ελένη και η κ. Τερέζα πούλησαν μαζί «σχεδία» στη συμβολή των οδών Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου, στο πλαίσιο της δράσης «πωλητής για μία ώρα».
Τα γέλια αντηχούσαν, θαρρείς, σε όλη την πόλη, η χαρά φώτιζε τα πρόσωπά τους. Να που η ζωή έμοιαζε να χαμογελά στην Ελένη, επιτέλους. Μέσα Απρίλη όλα ανατράπηκαν. Ήι, μάλλον, σταμάτησαν ξαφνικά, βίαια.
Ένα βράδυ διέσχιζε τη Χαμοστέρνας, όταν ένα αυτοκίνητο παραβίασε τον κόκκινο σηματοδότη και της έκοψε το νήμα της ζωής. Ήταν μόλις 53 χρονών.
Βουβαμάρα, απέραντη θλίψη.
Λίγες ημέρες αργότερα, ένας φάκελος έφτασε στο γραμματοκιβώτιο της «σχεδίας». Αφορούσε την Ελένη. Ήταν το αποχαιρετιστήριο γράμμα της κυρίας Ξαγοράρη.
~~~~~~~
«Σ’ ΑΓΑΠΩ»
«Ελένη μου, καλό μου κορίτσι, “παιδί μου”. Ήσουν ένα κόκκινο γιλέκο που έγραφε στην καρτούλα το όνομά σου. Περίμενες υπομονετικά να δώσεις τη “σχεδία” σ’ αυτούς που περνούσαν αδιάφοροι από μπροστά σου ή στους λίγους που την αγοράζουν χαρίζοντάς σου κι ένα χαμόγελο. Μόλις πριν από λίγους μήνες, διάβασα την ιστορία της ζωής σου. Έτσι σε γνώρισα, έτσι σε έμαθα και τον Απρίλιο στις 18 σε χάνω. Τέσσερις μήνες, μία απλή γνωριμία μας, που σε έκανε να πεις στο τεύχος #56 της “σχεδίας”: “Θα της σταθώ σαν να είμαι κόρη της”. Σε κάποιο τηλεφώνημά μας, σου είπα κι εγώ: “Σκέψου ότι θα μπορούσα να είμαι η μαμά σου, που έχασες πριν από λίγους μήνες”.
Σ’ ευχαριστώ που θα ήθελες να σταθείς δίπλα μου. Θα χρειαζόμουν και εγώ τώρα, στην ένατη δεκαετία της ζωής μου, μία νέα γυναίκα 52 ετών όπως εσύ να μου χαμογελάει. Τώρα που βελτιώθηκε το πρόβλημα και με τα διάφορα χρέη σου. Θα μου έδινες δύναμη σε πολλά. Όταν διάβασα τη ζωή σου, σε φαντάστηκα σαν κι εκείνο το αρνάκι που χάθηκε από το κοπάδι, μόνο, έρημο, τρομαγμένο, βασανισμένο που ο ίδιος ο Χριστός το έψαξε, το βρήκε, το πήρε στην αγκαλιά Του και το γύρισε στο ποίμνιό Του. Όχι για πολύ, όμως. Έφυγες με τον ίδιο τραγικό τρόπο όπως ο σύντροφός σου, όταν νιόπαντρη ακόμα τον έχασες από τροχαίο. Τώρα φοράς το γιλέκο της “σχεδίας”, μόνο που είναι άσπρο, για να μην ξεχωρίζεις από τους αγγέλους του ουρανού.
Μπορείς τώρα που είσαι κοντά στον Θεό να ζητάς την προστασία Του για τους ανθρώπους της “σχεδίας” που σας βοηθούν, για τους συναδέλφους σου πωλητές που προσπαθούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια, για τη οικογένεια του αδερφού σου, και αν θέλεις να με θυμάσαι και μένα, όπως εγώ θα σε επικαλούμαι στη προσευχή μου σαν να είσαι κοντά μου, όπως όταν πρωτοειδωθήκαμε σ’ εκείνο το σφιχταγκάλιασμα την 10η Φεβρουαρίου που φόρεσα το γιλέκο σου σαν εθελόντρια, λίγο πριν σου το παραδώσω. Πόνεσα πολύ που έφυγες τόσο γρήγορα από κοντά μας, όμως είμαι περήφανη που σε γνώρισα, έστω για τόσο λίγο. Είσαι μια ηρωίδα της ζωής. Έπεσες πολλές φορές, πάλεψες, σηκώθηκες και στάθηκες στα πόδια σου με αξιοπρέπεια. Λυπάμαι που δεν θα μπορείς, καλό μου κορίτσι, να μου σταθείς σαν “κόρη μου” γιατί ο Θεός σε ήθελε κοντά Του. Παρόλο που δεν μπορώ να πάρω τη θέση της αγαπημένης σου μητέρας, άφησέ με να σου πω “σ’ αγαπώ” και σου εύχομαι αιώνια γαλήνη.
“Η μαμά σου”
Τερέζα Ξαγοράρη».
__________*Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται στο τρέχον τεύχος της "σχεδίας" μας (#60, Ιούνιος 2018, σελ. 20, "Το γιλέκο των αγγέλων"). Για την Ελένη.
**Η εικονογράφηση (με τίτλο "Αόρατος Πωλητής") είναι έργο των Αλέξανδρου Μαρούση και Παναγιώτη Παπαματθαίου, από το διαγωνισμό Young Lions του 2013.
http://kinisienergoipolites.blogspot.com/…/blog-post_259.ht…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου