ΠΟΙΗΣΗ
Ο ΑΣΤΕΓΟΣ...
Άστεγος ονείρων και ψωμιού
περιφέρεται στους δρόμους
της πολιτείας
κουβαλώντας το σπίτι του στο χέρι,
περιφέρεται στους δρόμους
της πολιτείας
κουβαλώντας το σπίτι του στο χέρι,
ένα μεγάλο χαρτόκουτο
μέσα του
να θεωθεί η νύχτα
του κρύου και της βροχής...
μέσα του
να θεωθεί η νύχτα
του κρύου και της βροχής...
Και την ημέρα τείνοντας το χέρι
ή ζωγραφίζοντας
ή τραγουδώντας,
ή ζωγραφίζοντας
ή τραγουδώντας,
να κρατηθεί παλεύει της αξιοπρέπειας
μη το δάκρυ του κυλισθεί στο πρόσωπο,
και κάψει την ομορφιά της απελπισίας του,
και κάψει την ομορφιά της απελπισίας του,
που να τη χαρίσει δεν θέλει
στους περαστικούς...
στους περαστικούς...
Αλήθεια σας λέγω
εκεί το Μεγαλείο της Ζωής!
εκεί το Μεγαλείο της Ζωής!
Κι απέναντί της
η λάμπουσα βιτρίνα
με τους πολλούς ορόφους,
όπου ανεβοκατεβαίνουν
κυβερνώντες κι Αφεντικά,
η λάμπουσα βιτρίνα
με τους πολλούς ορόφους,
όπου ανεβοκατεβαίνουν
κυβερνώντες κι Αφεντικά,
ακριβά για την φτώχεια
φορώντας...πονεμένα δάκρυα!
φορώντας...πονεμένα δάκρυα!
Νίκος Δημογκότσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου