H ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΝΟΣ ΡΑΚΟΣΥΛΛΕΚΤΗ

Ο ΘΟΔΟΣΗΣ..Ως παιδιά όλοι τον φοβόμασταν!! 

Γιατί όμως;;; Είχε τόσο γλυκιά φυσιογνωμία.. καθαρή ευγενική ψυχή.. Και πάνω απ' όλα αξιοπρέπεια.....!!!!! Όταν τον πλησιάσαμε και τον κοιτάξαμε μέσα στα μάτια..ο φόβος εξαφανίστηκε...είδαμε το μεγαλείο της ψυχής του....!!

H ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΝΟΣ ΡΑΚΟΣΥΛΛΕΚΤΗ 

Στεκόταν απόμερα Με την εγκαρδιότητα στη μασχάλη Η άπνοια δρασκέλιζε τα σωθικά του Και ο ελεήμων καιρός του παρείχε Την περιφρόνηση για τα άγια συσσίτια των Κυριακών Με τις μαύρες σακούλες των σκουπιδιών. Η παγερή κατάνυξη μιας ολονύχτιας μελαγχολίας Του φτέρωνε την αξιοπρέπεια Κουρελή τον αφήσαμε σε ακτήμονα νάρκη Και τον κούρεψαν άπονα του καιρού οι προδότες. Μέσα σε όλους, ήταν ο μόνος που έδινε τόσo μεγάλη αξία στα σκουπίδια. Με τα κουρέλια του φτερούγιζε στον άνεμο Με το σκήπτρο του καταδίωκε τη συνήθεια Μοναχός, πυροβολούσε τα λάθη μας. Οι καρότσες των φορτηγών και ο ουρανός έγιναν το κατάλυμα του 

Αμέσως τον συντρόφεψε και η βροχή. Τυχερή εκείνη η νύχτα Πάνω στο χιόνι αποτύπωσε την σκιά του. Μουδιασμένα τα άλογα προσεύχονταν στην άσφαλτο Το ρολόι της μητρόπολης ήταν η υπενθύμιση Ο ρακοσυλλέκτης σκούπιζε τη σκόνη στο δωμάτιο της μέρας. Με ρώτησε την ηλικία του Κι άρχισα να αναρωτιέμαι για το χρόνο. Κάθε βράδυ η συμπόνια των ανθρώπων Κατέβαινε στα πεζοδρόμια Και οι ευχές του ανέβαιναν στον ουρανό. Για μια στιγμή αρπάχτηκα από τα μάτια του Τέτοιο δέος ελευθερίας; 

Τα παιδιά τον φοβόντουσαν Μόνο αυτά ένοιωθαν την απειλή του Δασκάλου Άκουγε το όνομά του Έτσι έκανε το χρέος του. καμικάζι του σήμερα στις παλάμες του χρόνου 

Γεράσιμος Βάκρος, 

«Το λειψό φεγγάρι»,

 εκδ. Οδός Πανός, 2008