Άστεγος.gr... Άνεργος.... Ανασφάλιστος.... Στηρίζουμε τους συμπολίτες μας που βρέθηκαν από την μια μέρα στην άλλη χωρίς στέγη... χωρίς εργασία..... χωρίς ιατροφαρμακευτική ασφάλεια με τις σοσια-ληστρικές και τελευταία συριζέικες πολιτικές συνεπικουρούμενες από έναν άκρατο νεοφιλελευθερισμό.... Φωτογραφία: Herni Cartier Bresson

.......................* κιτρινισμένες λιθογραφίες * για τον Άνθρωπο και τις αξίες που χάνονται στην εποχή μας...
..."Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει νά 'χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό. Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη... Νίκος Μπελογιάννης

****


“Ηomo hominis lupus” - o άνθρωπος λύκος για τον συνάνθρωπό του

Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

Οι άστεγοι φωτογραφίζουν την δική τους Αθήνα της κρίσης

Μια προσωπική καταγραφή από τους ανθρώπους της 'Σχεδίας' με 80 εικόνες, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών 


Οι άστεγοι φωτογραφίζουν την δική τους Αθήνα της κρίσης Από την LIFO TEAMΤον Οκτώβριο του 2013, δέκα διανομείς του περιοδικού δρόμου «Σχεδία» πήραν στα χέρια τους από μια φωτογραφική μηχανή. Και οι δέκα ανήκουν στην ειδική εκείνη ομάδα συμπολιτών μας που βιώνει την κοινωνική και οικονομική κρίση στην πιο ακραία της μορφή: Είναι ή έχουν υπάρξει άστεγοι, έχουν βιώσει οι ίδιοι τη ζωή στο δρόμο, έχουν ζήσει ή εξακολουθούν να ζουν σε ακατάλληλες συνθήκες διαβίωσης. Αποστολή τους ήταν να αποτυπώσουν τη ζωή στην πόλη από τη δική τους μοναδική οπτική. Να καταγράψουν, χωρίς περιορισμούς και αναστολές, αυτά που τους γοητεύουν, τους θλίβουν, τους κάνουν να χαμογελούν, να θυμώνουν, να ελπίζουν. 
Ένας γνωστός Έλληνας φωτογράφος, ο Νίκος Πηλός, ανέλαβε να τους κάνει μαθήματα φωτογραφίας, να τους βοηθήσει να δουν πέρα από το διάφραγμα. Δεκαοκτώ μήνες και δεκάδες χιλιάδες φωτογραφίες αργότερα, το υλικό που έχει συγκεντρωθεί συνθέτει μια μοναδική κοινωνική καταγραφή. «Ο φακός συνέλεξε τα κομμάτια μου – έσπασε το μπάζωμα που είχε γίνει. Οι άστεγοι είχαν κομμάτια από τον εαυτό μου, οι συνοικίες που έγιναν ράκη κάποτε φάνταζαν στα μάτια μου σαν χρυσάφι. Πάντα φοβόμουν στις φωτογραφίες ότι θα έδειχναν αυτό που δεν ήθελα να δουν οι άλλοι για μένα. Φωτογράφισα άστεγους που δεν είχαν δει τον εαυτό τους χρόνια. Όταν τον έβλεπαν, εκπλήσσονταν. Άλλος μου έλεγε "αδυνάτισα", άλλος "γέρασα", και θλίβονταν», περιγράφει την εμπειρία της μία από τις συμμετέχουσες στο project. 
 Ογδόντα συνολικά από αυτές τις εικόνες της Αθήνας παρουσιάζονται σε έκθεση στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (από Τρίτη 28 Απριλίου ως Κυριακή 10 Μαΐου). Τα φωτογραφικά έργα θα διατίθενται προς πώληση και τα έσοδα θα χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για την ενίσχυση των ίδιων των δημιουργών. Η έκθεση είναι μια συνδιοργάνωση της «Σχεδίας» με τη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών και του Ιδρύματος Ωνάση. 

 Πηγή: www.lifo.gr

Τρίτη 7 Απριλίου 2015

Ο άστεγος που βοηθούσε τους άλλους άπορους...- Η ιστορία του ανθρώπου που πέθανε χθες στους δρόμους του Ηρακλείου...

Δημήτρης Τζανακάκης


ΔΕΙΤΕ εδώ μια τραγική ιστορία στο Ηράκλειο: Ήταν άστεγος και έβρισκε "κατάλυμα" σε μια οικοδομή στην περιοχή του Πόρου. Ο 50χρονος Πολωνός, που ζούσε χρόνια στο Ηράκλειο, έτρωγε από τα συσσίτια της Εκκλησίας, αλλά βοηθούσε κιόλας να τρώνε και να έχουν βοήθεια άλλοι άποροι. Τα ξημερώματα της Κυριακής βρήκε τραγικό θάνατο όταν τον σκότωσε αυτοκίνητο στη λεωφόρο Ικάρου. 

Τώρα η Τροχαία αναζητά τον άνθρωπο που με το αυτοκίνητό του τον παρέσυρε γύρω στις 4 τα ξημερώματα και στη συνέχεια τον εγκατέλειψε αβοήθητο. Ο άτυχος άνδρας έχασε τη μάχη για τη ζωή λίγες ώρες αργότερα, ενώ βρισκόταν στο χειρουργείο. Ο οδηγός που τον εγκατέλειψε θα ναι κι εκείνος κανείς "καθωσπρέπει" νοικοκυραίος ή γόνος "καθωσπρέπει νοικοκυραίου" που θα πήγε να κοιμήθηκε έχοντας ήσυχη τη συνείδηση του πως δεν τον είδε κανένα μάτι να τον ...κακοχαρακτηρίσει...

Σχετικά:
 "Έσβησε" άστεγος στο Ηράκλειο... 

>| Ο άστεγος που βοηθούσε τους άλλους άπορους...- Η ιστορία του ανθρώπου που πέθανε χθες στους δρόμους του Ηρακλείου...

Πέμπτη 2 Απριλίου 2015

Αθήνα, ξημερώματα Σαββάτου

 «Είσαι ο πρώτος άνθρωπος που μου μιλάει μετά από ένα μήνα, νόμιζα ότι ήμουν αόρατος» μου είπε. 
Από τον Moico Weegee 


ΚΑΤΕΒΑΙΝΑ ΕΝΑΝ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ της χώρας που γέννησε τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, τη σκέψη και άλλα πολλά καλά για το υπόλοιπο άστρο στο οποίο κατοικούμε. Σε ένα φανάρι, ένας μεγάλος σε ηλικία άνθρωπος, ρακένδυτος και εμφανώς άστεγος, έχασε την ισορροπία του και έπεσε μεταξύ πεζοδρομίου και ασφάλτου (ο τόνος δικός σας). Τρία αυτοκίνητα και δύο μηχανές μπροστά μου, κανείς δεν κουνήθηκε. Προς στιγμή πέρασε η εικόνα τους μπροστά μου, στο αποκορύφωμα του θείου δράματος με λαμπάδες, να περιμένουν να καταβροχθίσουν με το Χριστός Ανέστη... Αυτός ο άνθρωπος, σύμφωνα με τη «θρησκεία» μας, θα μπορούσε να είναι ο Γκάντι μας, ο Δαλάι μας, ο Χριστός μας! Χωρίς αυτά να μου βαραίνουν εκείνο που με ώθησε να κατέβω από τη μηχανή, προχώρησα προς το μέρος του. ΝΑΙ, μύριζε! ΝΑΙ, ήταν άστεγος! ΝΑΙ, αν τον συναντούσες το πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά σου (που να λες πάλι καλά που υπάρχει και να ανάψεις κανένα κεράκι στην εκκλησία), δεν θα έριχνες δεύτερο βλέμμα. 

ΤΟΝ ΕΠΙΑΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΡΑΤΣΟ ΚΑΙ ΣΗΚΩΘΗΚΕ με αίματα στο στόμα. Τον ρώτησα αν έσπασε κανένα δόντι και γέλασε λέγοντάς μου «πέντε έχω όλα κι όλα». Είχε ανοίξει η μύτη του και έβγαλα από τη μηχανή χαρτομάντιλα. Μου λέει «Να είσαι καλά άνθρωπε», με γέλιο. Τον ρωτάω «εσύ είσαι καλά ρε άνθρωπε;». Η απάντησή του μαχαίρι «αφού ζώ και είμαι έτσι, είναι δυνατόν να είμαι καλά; Αγόρι μου, έχω καρκίνο στο τελικό στάδιο και δεν έχω δύναμη. Περπατάω τη γραμμή του θανάτου» ( εκεί μου ήρθε λίγο στο μυαλό το I walked the line). 

ΤΟΥ ΛΕΩ ΚΙ ΕΓΩ ΧΑΠΑΤΟΣ «υπάρχει μια γραμμή για άστεγους, να ξεκουραστείς, να σε περιθάλψουν, να νιώσεις λίγο ανακούφιση». Πάλι γέλασε... «Αγόρι μου, είμαι 62 χρονών, δουλεύω από τα 15 μου. Στα 24 έκανα δική μου δουλειά, πριν από εφτά χρόνια τα έχασα όλα! Και όταν λέω όλα, εννοώ ΟΛΑ. Τη γυναίκα μου, γιατί καθυστέρησε η σειρά της για μια εξέταση στο γαμωΤΕΒΕ. Τον γιο μου, που ήταν ένας από τους φαντάρους που "ακούμπησε"ο ιστός της γαμημένης μας σημαίας στο ηλεκτροφόρο καλώδιο και τέλος, το σπίτι μου, γιατί η λιγδαbank μού το πήρε για τις 40 δόσεις που είχαν μείνει. Δεν έχω ασφάλεια, δεν έχω σπίτι και δεν έχω κανέναν που να αγαπάω, πέραν από αυτόν τον κερατά (και μου δείχνει απέναντι μια άδεια νησίδα), τον θάνατο, τη λύτρωση». 

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΕΛΕΓΞΩ, ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ άρχισαν να τρέχουν, η φάτσα μου ανέκφραστη. Γυρνάει και μου λέει «είδες πόσο χάλια είναι η ατμόσφαιρα, πολλή σκόνη! Εσύ όμως είσαι όαση, είσαι ο πρώτος άνθρωπος που μου μιλάει μετά από ένα μήνα, νόμιζα ότι ήμουν αόρατος. Σε ευχαριστώ γιατί ξέρω ότι υπάρχω και έτσι οι περίεργες σκέψεις που με τριγυρνούσαν σταμάτησαν. Νόμιζα ότι είχα κάνει σε κανέναν κακό και το πλήρωνα σαν φάντασμα! 

ΠΗΡΕ ΕΝΑ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙ ΠΟΥ ΕΙΧΕ και γύρισε και με κοίταξε με το βλέμμα του βασιλιά, αυτού που τα έχει όλα ή αυτού που δεν έχει τίποτα να χάσει. Έκανα να του δώσω ό,τι είχα στις τσέπες μου και μου απάντησε «πιες έναν καφέ για μένα και αν τύχει και ακούσεις τι έγινα, ξέχασέ το. Να είσαι πάντα έτσι...». Πώς έτσι, γμτ πτν μου; 

[Πηγή: www.doctv.gr]