Μια «σχεδία» για τους άστεγους

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Όταν χάνεις τα πάντα, είναι εξαιρετικά δύσκολο να μείνεις μέσα σου αξιοπρεπής και να επιβιώσεις, όχι μόνον από τις ταπεινωτικές ουρές των συσσιτίων, αλλά κι από τα γεμάτα οίκτο βλέμματα των περαστικών

Της Ντίνας Δασκαλοπούλου*

«Τα σπίτια μας εἶναι χτισμένα 

πάνω σ’ ἄλλα σπίτια εὐθύγραμμα, 

μαρμάρινα, κι, ἐκεῖνα πάνω σέ ἄλλα. 

Τα θεμέλιά τους κρατιοῦνται 

πάνω στα κεφάλια ὄρθιων ἀγαλμάτων,

 δίχως χέρια».

Είναι του Ρίτσου το ποίημα κι ο άνθρωπος που θα ήθελα περισσότερο να το διαβάσει δεν θα πάρει πιθανότατα αυτή την εφημερίδα ποτέ. Θα ήθελα –φευ- να διάβαζε τη σελίδα σήμερα κι ο Στουρνάρας ή ο Σαμαράς που ετοιμάζονται να φέρουν εκατοντάδες χιλιάδες ακόμα συμπολίτες μας στη θέση που είναι ο άνθρωπός μου: το αχτύπητο ντουέτο επιχειρεί να άρει την απαγόρευση πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία.

Ο άνθρωπός μου, που για τα μάτια του κυρίως είναι γραμμένο το κείμενο και συχωράτε με, ζει στην οδό Σταδίου έξω από ένα κατάστημα με ρούχα. Οι ματιές μας συναντιούνται κάθε μέρα όταν έρχομαι στο γραφείο και καμιά φορά λάμπουν λίγο περισσότερο. Κυρίως την Πρωτοχρονιά, το Πάσχα κι όταν ένας από τους δυο μας είναι πολύ λυπημένος.

Δεν ξέρω το όνομά του, ούτε κι εκείνος το δικό μου. Δεν ξέρει τι δουλειά κάνω, ούτε κι εγώ τι έκανε εκείνος πριν βρεθεί άστεγος. Ξέρει πως φτιάχνω ωραίες πίτες και ξέρω πως δεν εκτιμά πολύ τα φαγητά με σάλτσες. Δεν λέμε πολλά, πέρα από τα τυπικά: γεια σας, τι κάνετε, σας άρεσε η τυρόπιτα, γεια στα χέρια σας. Τέλος. Καμιά φορά, όταν με δει πολύ αγχωμένη, μου λέει κουράγιο κι όταν έχει πολύ κρύο τού λέω κουράγιο κι εγώ. Αυτή, έναν χρόνο τώρα, είναι η σχέση μας.

Έχει γίνει παράξενη η ζωή στην πόλη μας. Ο μοναδικός τρόπος να ζεις στην Αθήνα και να μην αγριευτείς είναι να περπατάς με τα μάτια ερμητικά κλειστά. Μέσα σ’ αυτούς τους δρόμους που έχουν γεμίσει κλειστά μαγαζιά, μπάτσους κι απελπισία, υπάρχουν κάτι άνθρωποι που διαλαλούν την πραμάτεια τους φορώντας πορτοκαλί γιλέκα. Οι περαστικοί τούς χαζεύουν και, συνήθως, κοντοστέκονται. Τι είναι αυτό που το λένε «σχεδία»;

Η «σχεδία» από τον Φεβρουάριο και κάθε μήνα πωλείται από άστεγους κι άνεργους σε διάφορα πόστα. Από τα 3 ευρώ που κοστίζει, το 1,5 πάει κατευθείαν στον πωλητή. Άντρες και γυναίκες, νεότατοι και πιο ηλικιωμένοι, είναι οι πωλητές της, ενώ γράφεται εξ ολοκλήρου από επαγγελματίες δημοσιογράφους. «Σε αντίθεση με άλλα περιοδικά δρόμου, το ελληνικό επιθυμεί την ώσμωση των πωλητών και των ρεπόρτερ», μας λέει ο διευθυντής της, Χρήστος Αλεφάντης.

«Όταν μιλάμε για δημοσιογραφία της αλληλεγγύης δεν εννοούμε απλώς ότι κάποιοι γραφιάδες θα παραχωρούν τα κείμενά τους, αλλά ότι αυτοί οι δύο κόσμοι –των αστέγων και των δημοσιογράφων– θα έρθουν πιο κοντά, θα ανταλλάξουν γνώσεις, εμπειρίες κι απόψεις». Αναρωτιέστε τι έχετε να μάθετε από έναν άστεγο;

Κατ” αρχάς την υψηλή τέχνη της επιβίωσης: τίποτα δεν είναι δεδομένο όταν για κρεβάτι έχεις ένα πεζοδρόμιο – χρειάζεσαι ένστικτο, αντανακλαστικά κι ετοιμότητα. Και την ακόμα υψηλότερη τέχνη της αξιοπρέπειας: όταν χάνεις τα πάντα, είναι εξαιρετικά δύσκολο να μείνεις μέσα σου αξιοπρεπής και να επιβιώσεις όχι μόνον από τις ταπεινωτικές ουρές των συσσιτίων, αλλά κι από τα γεμάτα οίκτο βλέμματα των περαστικών.

«Στην Αθήνα πλέον η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων έμειναν άστεγοι λόγω της κρίσης», λέει ο Χρήστος.

«Είναι επιστήμονες, ελεύθεροι επαγγελματίες, επιχειρηματίες. Στην Ευρώπη βλέπεις κλοσάρ και εξαρτημένους κυρίως, όπως ήταν κι εδώ μέχρι πριν από δύο χρόνια. Αναζητούσαμε έναν τρόπο ώστε οι άνθρωποι αυτοί να βρουν ένα πρώτο εισόδημα και όχι ένα είδος φιλανθρωπίας. 

Έτσι γεννήθηκε το περιοδικό. Αυτή τη στιγμή έχουμε πάνω από 100 πωλητές κι άλλους 100 στην αναμονή μέχρι να διευρύνουμε το δίκτυο με τα σημεία πώλησής μας».

Τα έσοδα για τον κάθε πωλητή κυμαίνονται από 200 έως 600 ευρώ. «Τα χρήματα δεν είναι πολλά, αλλά το συναισθηματικό κέρδος είναι τεράστιο», μας λέει ο Γιώργος. «Παίρνεις πίσω την ταυτότητα που λέει «άνθρωπος», δεν είσαι ένα ράκος στον δρόμο. Κάνεις μια δουλειά κι αμείβεσαι γι’ αυτή, δεν επαιτείς. Τώρα μένω στον ξενώνα του δήμου κι ονειρεύομαι πως σιγά σιγά θα βρω ένα μικρό εισόδημα ακόμα, θα σταθώ στα πόδια μου και θα φτιάξω πάλι ένα σπίτι».

Θα μου πείτε, τι νόημα έχει μια «σχεδία» για μερικές χούφτες ανθρώπους την ώρα που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να ξεσπιτώσει τόσους άλλους; Η «σχεδία» έχει το νόημα που εμείς θα της δώσουμε: αν την αγοράζουμε μαζικά, όλο και πιο πολλοί συμπολίτες μας θα μπορούν να γίνουν πωλητές της. Με άλλα λόγια, κάθε αγώνας έχει δύο όψεις: από τη μια, τη διεκδίκηση να μην περάσουν τα μέτρα που μας εξαθλιώνουν. Κι από την άλλη, ευφάνταστους τρόπους να επιβιώσουμε. Την επόμενη φορά που θα δεις έναν άστεγο λοιπόν, μη στρέψεις αγριεμένος αλλού το βλέμμα: πες μια καλημέρα, τράταρε μια σπιτική τυρόπιτα κι αγόρασε τη «σχεδία».

______________
ΥΓ.: Κι ίσως την επόμενη φορά να πλησιάσω τον άνθρωπό μου και να του το πω:

«Κάποτε θαρρεῖς πώς εἶσαι ἔξω άπό τά σπίτια, πώς δεν ἔχεις κανένα σπίτι, καί πορεύεσαι ὁλόγυμνος, μονάχος κάτω ἀπό ’ναν οὐρανό τρομαχτικά γαλάζιο ἤ ἄσπρο, κί ἕνα ἄγαλμα καμιά φορά ἀκουμπᾶ ἐλαφρά το χέρι του στον ὥμο σου».

Η «σχεδία» πωλείται σε επιλεγμένα σημεία στην Αθήνα. Τα γραφεία της βρίσκονται Φαβιέρου 39Α στο Μεταξουργείο, τηλ.: +30 213 023 1220, email: info@shedia.gr. 

Αν θέλετε να γίνετε υποστηρικτές ή πωλητές, περισσότερα εδώ: http://www.shedia.gr/

________________

http://www.efsyn.gr/?p=92974